मुसाको करामत

रातको एक बजिसकेको थियो, एकाएक मेरो कोठाको ढाको ढकढकीएको आवाज मेरो कानले सुन्यो । म मस्त निद्राबाट व्यूझदै गर्दा सुनेको थिए । एक पटक त वास्ता नै गरिन । दोश्रो पटक पनि ढकढककियो म अर्ध निद्रामै थिए । त्यसपटक भने मेरी दिदि कोठाको अर्को पट्टिको खाटमा सुतिरहनुभएको थियो उहा उठ्नुभो । ढोका खोल्नु भो । खोल्दा पल्लो कोठाको दिदि बोलेको आवाज जस्तो सुनियो । मैले खासै ध्यान दिईन । उहाँ साउती मार्दै भनिरहनु भएको थियो । मैले उहाँहरुको कुरा राम्रो संग बुझिरहेकै थिईन । केही वेरमानै मेरि दिदि थोरै आत्तिएर म सुतेको खाटमा आउनु भो र साउती मारे जस्ते गरी मलाई उठाउनु भो म उठे ।

“के भयो <”

“विस्तारै बोल न ।”

मलाई निर्देशन नै दिनु भो र मैले पनि त्यस्तै गरि सोधे ।

“के भो र <”

“तल चोर पस्या जस्तो छ रे ।”

उहाको यी कुराले म जुरुक्क नै उठे । म पूर्ण रुपमा व्यूझिएको थिए । मेरो खाटमा भाई पनि सुतिरहेको थियो । उ घुरिरहेको थियो । म र मेरी दिदि अनि पल्लो कोठाकी दिदि बाहिर वरण्डामा निस्कियौ । हामी दोश्रो तलामा थियौं । प्रत्यक तलामा चार वटा कोठा थिए, सवै भन्दा ठूलो कोठामा हामी नै थियौं, त्यो कोठा दुईवटा कोठा बरावरको नै थियो । प्रत्यक तलाको लागि एउटा मूल ढोका जुन भर्‍याङकोठासंग जोडिएको थियो । बरण्डामा निस्कदा भिनाजु –पल्लो कोठाको दिदिको बुढा) निस्किसक्नु भएको थियो उहा ध्यान दिएर सुनिरहनु भएको थियो आवाज । आवाज चापी कोटेको जस्तो सुनिन्थ्यो । क्यार क्यार गरिरहेको आवाज । कति खेर कति खेर ड्याङ, ड्याङ पनि ।

आवाज हामी वसेको भन्दा तल्लो तला यानिकी पहिलो तलाबाट आईरहेको थियो । जहाँ एउटा पुर्वकी दिदि बस्नु हुन्थ्यो । श्रीमान विदेशबाट आएको धेरै समय वितेको थिएन । पक्कै पनि त्यही हो, विदेशबाट आएको स्वीको पाएर आयो चोर भन्ने लक काटिदै थियो । मलाई पनि त्यस्तै लागेको थियो किन कि आवाज त्यहीबाट आएको थियो । पाँच वर्ष विदेश बसेर आएका उनको श्रीमान आएकै भोलिपल्ट आफ्नो घर जादा यसो रेखदेख गर्नु है भनेर खवर छोडेको कुरा त्यही दिदि बताउनुहुन्थ्यो । हामीले बुझेका थियौ त्यो कोठामा कोही पनि छैन । त्यसैले कोठामा कोही नभएको अवस्थालाई चोरले दाउ छोप्यो । सवैको मनमा त्यही नै विजेको थियो ।

अव के गर्ने, चोरि हुन त दिन भएन । मैले मेरो भाईलाई उठाउने निर्णय गरे, दिदिले अर्को कोठामा बस्ने विद्यार्थी भाईलाई उठाउन पुग्नु भो अनि भिनाजुले घरवेटीलाई । घरवेटी हाम्रो तला भन्दा माथिल्लो तलामा बस्नु हुन्थ्यो । त्यो तलामा जान पनि हामीले बरण्डा छेउको ढोका खोलि माथि उक्लनु पथ्र्यो । भिनाजु विस्तारै डराउदै ढोकाको चुक्कल खोलि घरवेटीलाई उठाउन पुग्नु भो मैले मेरो भाईलाई उठाए र सवै कुरा भने उ पनि जर्‍याक जुरुक उठ्यो पल्लो कोठाबाट विद्यार्थीभाई उठ्यो । उसले ढोकाको औलो लिएर आयो मेरो भाईले बासको लौरो बोकेर आयो । माथिबाट घरवेटी वा फलामकै छड बोकेर आउनु भो टर्च सहित ।

हामी त्यहाँ एक हुल नै जम्मा भईयो । फेरि पनि डर त थियो कतै ग्याङ नै त छैनन । हतियार सहित त छैनन । डर हुदा हुदै पनि घरवेटी वा तल्लो तलामा झर्नु भो, हामी पछि लाग्यो । तलझरी विस्तारै भई तलामा नै ओर्लेयौं । किन भने तल्लो तलामा पनि ढोका थियो ढोका लागेकै थियो । तल्लो तला पुगेर आगन सम्म पुग्यौ । त्यो कोठाको लागि पनि वरण्डा थियो वरण्डा तर्फ हेर्‍यौ । त्यो कोठाको लागि पनि वरण्डा थियो वरण्डा तर्फ हेर्‍यौ फेरि थिएन । फेरि पनि आवाज आईरहेकै थियो क्यार क्यार आवाज ।

पहिलो तलामा आई ढोका ढक ढक्यायौ । बोलायौ । हल्लाखोर हुदा पनि आवाज अझै रोकिएकै थिएन । फेरि त्यो तलाको मान्छेलाई बोलायौ । यस पटक भने आवाज वन्द भएको थियो । केही वेर मै त्यो तलाको ढोका खुल्यो । आवाज बन्द भएको थियो । केही वेर मै त्यो तलाको ढोका खुल्यो ढोकामा त्यही कोठाकी पुर्वकी दिदि र उनको श्रीमान उपस्थित थिए उनिहरु ऋाजै आएका रहेछन् वेलुका पख । उनिहरु भन्दै थिए ।

“अँ तनि हेर्नुन मुसाले विध्वम्स पारेको छ तनि । यस्तै हो क्यार क्यार गरिरहन्छ सुत्नै दिदैन भन्या ।”

सवै जना अक्क न वक्क रहन्छन् ।