कथा

पागल प्रेम

लेखक: किशोर अधिकारी

मेरो मन उदासिएको छ किनकी उद्रिएका ठाउँहरु धेरै छन्, टाल्न चाहन्छ मन कुनै उमङ्ग छैन । जहाँ विश्वास छैन, त्यहाँ चमकता कहाँ । जहाँ धोका छ त्यहाँ विस्मात त अवश्य छ । धोकाद्वारा क्षणिक आनन्द लिन चाहने व्यक्तिहरुका बीच कता कता हराए जस्तो लाग्छ । हरेक पल मनमा दुई पक्षहरुका बीच बादविवाद चलिरहन्छ । भन्दछ एक पक्ष, त्यो वाध्यता होला वा त्यो परिस्थितिको अभिव्यक्ति होला । अनि फेरि भन्दछ अर्को पक्ष, होइन त्यो नियत हो । नियोजित हो । त्यतिखेर ति दुवै क्षणहरुको द्वन्द्वबाट निष्कर्षमा पुग्न चाहेको थिए । शायद त्यहाँ मेरो चाहना अवश्य थियो ।

जहाँ जहाँ मैले विश्वास गरे त्यहाँ त्यहाँ शंकाका वादलहरु मडारिए । जुन चिज मैले आफ्नो लागि महत्वपूर्ण ठाने धेरैले त्यो चीजलाई लत्याई सकेका थिए । स्वच्छ सफा भनिएकोमा काला धब्बा देखिएका थिए । शंकाको कुरा साँचो ठहरीदा मुटु दुई चिरा भएको थियो । पवित्रता माथि नै अविश्वास पैदा भए पछि मन भासिन्छ, टुट्दछ । कसैको महत्वपूर्ण वस्तु कसैद्वारा फ्याकिएको चिज सम्झदा जो कसैको मन धमिलिन्छ । त्यही लत्याईएको, फ्याकिएको चिजको आवश्यकता अनि विशेषता झल्काउने कोशिषमा ति काला घब्बालाई जादुगरी मसिले छोप्न चाहन्थे जसरी चन्द्रमाको शितलताले उसको दामनको दाग छोपिएको छ । त्यही कोशिसमा लागिरहेको छु । शायद त्यो मेरो स्नेह थियो ।

यो संसार एक पुष्प बगैचा हो । यहाँ विभिन्न किसिमका रंगी चंगी फूलहरु छन् । जहाँ फूलहरु छन् त्यहाँ भमराहरुको ताँती लागेको हुन्छ । सवै फूलहरुमा भमराको आँखा कहाँ पुग्थ्यो र । मन पर्ने फुलहरु रोज्दथे भमरा । सवै भमरा कहाँ एकै हुन्छन् र वासनामा पनि हिड्दछन् भमरा । रस चुस्दछन् भमरा । एउटै मात्रै बासनामा हराउन नचाहने भमरा पनि त हुन सक्छन् । स्वाद फेरि फेरि रस चुस्न चाहने भमरा पनि त हुन सक्छन् । म यी भमराहरु मध्य अलग हुन चाहन्थे । सवै एकै भए अलगको के अर्थ । शायद यो मेरो अनौठोपन थियो ।

फूल फक्रिदिन्छ, मुस्कुराउँछ, भमरा लोभ्याउँदछ । यो बँगैचाको कुनै एक कुनाबाट मुस्कुराउँदैछ फूल । म पनि त एक भमरा नै त हुँ, लोब्भिए । एक त जवानी थियो । कसैलाई साथ त दिनै थियो । अनि एक भमराको मन थियो र फूलको मुस्कान अनि फक्राईको आकर्षण पनि त थियो पुग्दथे आँखा त्यहाँ । लाग्दथ्यो, त्यो मुस्कान मेरै लागि हो । वासना मेरै लागि हो । त्यो फूल मेरै लागि हो । त्यसैले नजिकिए शायद त्यहाँ मेरो नजर थियो ।

हरेक पल हरेक क्षण म त्यही फूल कल्पन्थे । सम्झन्थे । त्यही फूलको बारेमा सोच्दथे । कोही नछोओस उसलाई नपिरलोस उसलाई । सधै मुस्कुराईरहुन यसै गरी । फक्रिउन मेरा लागि । मेरो चाहनाको उन्माद बढिरहेको थियो । पवित्र मन दौडिरहन्थ्यो । कोही छोए उसलाई दुख्दथ्यो । मन मनै बोल्दथे । आँखा खोलि सपना देख्दथे । हावाका झोका कतैबाट आए झस्कन्थे । कतै पात त झरेन । मन तरंगित हुन्थ्यो समुन्द्रको छाल जस्तो । सारा संसार भुलेर एउटै मुस्कानमा रम्दथे । हराउँदथे आफैमा । लाग्दथ्यो नयाँ जीवनको प्रादुर्भाव भयो । यो समयको खेल थियो । विना समय न त फूल फुल्दथ्यो न त वसन्तको नै वहार आउँथ्यो । जीवनको अर्थ बुझेको थिए सायद यो मेरो पहिलो प्रेम थियो ।

म एकोहोरीएको थिए । त्यसैले तृष्णा थियो मनमा । वर्षौ सम्म नझक्झकिएको तृष्णा झकझकिएको थियो । यही मुस्कानले । जहाँ म लुप्त थिए । कतै यो एकोहोरो त होइन ? सोच्दथे तर उनको क्रियाकलापले म प्रति झुकाव देखाईरहेको गन्ध आउथ्यो । त्यो मुस्कान मेरै लागि भएको महसुस हुन्थ्यो । त्यसैले त म विश्वास गर्थे । मनको अन्तर कुनामा बसेकी थिईन उनि । त्यसैले म हामी बीचको दुरी घटाउन चाहन्थे । म नजिकिदै थिए । म समीप सम्म थिए । मानौ हामी बीच दुरी नै थिएन । तर दुर्भाग्य मैले देखे जुन मेरो दिमाग मै थिएन । कोही भमरा रस चुस्दै थियो । वासना नमीठो थियो । त्यो प्राकृतिक वासना नभई दुर्गन्धित थियो । निरसीदै थियो फूल । पातहरु मडिएकै थिए । मेरो सपनाको महल टुटेको थियो । एका एक मेरो कल्पना, मेरो सपना, मेरो संझना, सवै भाँसिदै थिए । ग्रहण लागे सरह भो जिन्दगी । शायद म त्यतिखेर समय भन्दा ढीलो हिडेथे ।

अचम्म भो, अचम्म त यहाँ थियो । जहाँ म थिएँ, त्यही फूल, अनि कोही भमरा । मेरो जिन्दगीको त्यो क्षणले धेरै दिन पिरोलेको थियो । जागर हराएको थियो । मनमा गाँठो पर्दथ्यो । आँसु त्यसै झर्दथ्यो । जव मन टुट्दछ धेरै दुख्दो रहेछ । शरिरबाट एक अभिन्न अंग गुमाए सरह । पीठा बल्झन्थ्यो । झन झन गाडा गाडा । सोचेको कुरा, कल्पेको कुरा नहुदा यस्तै हुदो हो । सवै कुरा पुगे के हुदो हो ? असम्भव भए रै त होला, यहि सोच्दथे । माया नभईदिएको भए रुवाई हुदैनथ्यो होला । धेरै समय पछि म धेरै रोए । रुन विर्सिएको थिए, सिकाईदियो यो प्रेमले । शायद यो मेरो नियती थियो ।

अझै मुस्कुराउँदै छ फूल । लाग्यो मुस्कान झूटको थियो । सवै नाटक थियो । लाग्छ उनको चाहना अर्कै थियो । भमराहरु लोभ्याउने । वासना बाड्ने धेरैलाई । निरसिदै जाने आफू फेरि फेरि भमराहरु । यहा मेरो चाहना अर्कै थियो । विपरित थियो । त्यसैले बेठीक लाग्यो । वास्तवमा त्यो ठीक थिएन सोच्न थाले हरेक पल । भगवान प्रति रिस जाग्यो । म आफूलाई स्वच्छ ठान्थे । स्वच्छतामा किन आँखा पुगेन । दु:ख लाग्छ । पीडा हुन्छ । मेरो प्रेम निरस थियो । दुर्गन्धित थियो । म आफूलाई सम्हाल्नै सकिन । सानो सानो कुरामा रिसाउथे । झोकिन्थे । समय पाए यसै घोरिएरै विताउथे । दु:ख संग भागेर मान्छे कहा जान सक्छ र जुध्नु पर्छ । यही सोच्दथे । बुझाउथे मन अर्को फूलको मुस्कान हेर्न । तर भुल्न कहाँ सक्थे र पहिलो मुस्कान उनकै थियो । मनको कुनामा विझेथ्यो । सायद यहाँ मेरो तिर्सना थियो ।

जिन्दगी हो । आ–आफ्नो जिन्दगी आ–आफ्नै तरिकाले विताउनु त्यो उसको अधिकार हो । यो जिन्दगीलाई जसरी पनि ढाल्न सकिन्छ तर मतलव विनाको जिन्दगीको कुनै अर्थ छैन । जुन जिन्दगी उ विताइरहेकी छ बास्तवमा त्यो जिन्दगी होईन जिन्दगीको एक भाग मात्र थियो । त्यो समसामयिक थिएन । गिराउदछ जिन्दगीइलाई यदि यो अस्वभाविक भए । जिन्दगीमा कहिले काँही गिर्नु पनि पर्छ तर गिराई यस्तो होस झरनाको पानी सरह । जुन पहाडको त्यत्रो उचाईबाट खसे पनि उसको सौन्दर्य घट्दैन । जमिनको गर्वमा मिले पनि उसको अस्तित्व मेटिदैन । तर सवै मान्छे कहा त्यस्तो सोच्छन र क्षणिक सुखको लागि जिन्दगी गुमाउदछन्, अस्तित्व मेटाउदछन् । म आफ्नो जिन्दगीलाई परिवर्तन गर्न चाहन्थे उनको चाहना अनुसार ढाल्ने कोशिस गरे, सकिन । वारम्वार प्रयत्न गरे असफलता पाए । जहाँ मनले नै मान्दैन त्यहा कोशिष गर्नु वेकार थियो । तर मन त उनको हासो मै थियो त्यसैले त दु:ख पाए । शायद हामी बीच पर्खाल थियो ।

म वारम्वार सोच्दथे । पल पल सोच्दथे उनकै बारेमा त्यो फूलको बारेमा । सम्झाउने कोशिस गर्दथे जुन सुखको प्राप्तिको चाहनामा दौडिएको छ । वास्तवमा त्यो सुख होईन । त्यसले त नजर झुकाउछ । सुख त त्यहा छ, जहा मान छ । सम्मान छ । प्रतिष्ठा छ । इज्जत, अस्तित्व अनि प्रेम छ । मान्छे यसैका लागि हर पल दौडिरहन्छ । कोशिश गर्दछ । जिन्दगीको अर्थ त यहाँ थियो । म मेरो प्रेमलाई जिन्दगीको अर्थ बुझाउन चाहन्थे । उनका भड्किएका पाईलाहरु अर्थपूर्ण जिन्दगीको गोरेटोमा समाहित गर्न चाहन्थे । म बुझ्दथे प्रेम गर्नु ठुलो कुरा होइन, प्रेम निभाउनु जटिल कुरा हो । प्रेम त जो कोही पनि गर्दछन् प्रेमको भूमिका निभाउनु सच्चा प्रेमीको कर्तव्य हो । म उनलाई धेरै प्रेम गर्थथे । मेरो प्रेम कसैको अगाडि नझुकोस यही चाहन्थे । सधै प्रगतिको बाटोमा लम्कुन यही चाहन्थे । म मेरो फूलको वासना दुर्गन्धित होइन सुगन्धित बनाउन चाहन्थे । खोक्रिएको होइन रसिलो देख्न चाहन्थे । त्यसैले म धेरै सोच्थे । म प्रेमको अर्थ बुझाउन चाहन्थे । जिन्दगीको अर्थ बुझाउन चाहन्थे । प्रेम वासनामा होइन भावनामा हुनु पर्छ । जिन्दगी क्षणिक सुखमा होइन संघर्षमा खोज्नु पर्छ । कहिले काही सहि बाटो देखाउन, घृणा गर्नु आवश्यक ठहर्छ । मैले त्यही गरे, ता की उनको कृयाकलाप प्रति आफैमा घृणा जागोस । घृणा गर्नु जरुरी थियो जसले प्रतिस्पर्धाको भावना जागोस । तर उस्तै थियो परिवर्तन थिएन । आशा टुट्यो, मन दुख्यो, सम्बन्ध तोडियो शायद यहाँ मेरो भावनात्मक प्रेम थियो ।

सम्वन्ध त तोडियो, मात्र कर्मद्वारा, नजर मिल्नै छोडे बोल्नै छोडियो । तर मन त बोलिरहेकै थियो । भावना त अझै गासिएको थियो । यो सम्बन्ध कसरी तोडिन सक्छ र यो अजर, अमर छ । भावना विचारको पोको हो । विचार कहाँ मर्छ र । त्यसैले त दु:ख दियो । पल पल तड्पीएर बाँचिरहे । खिल बनी छाति भित्र, विजाईरहन्छ मेरो प्रेम । एकान्तमा कहिले काही नजानिदो रुन्छु म । आज त्यही भो । अझ बढी दुख्यो । किनकी उनको सम्झनाले पिरल्यो । उनलाई देख्दा बोलि फुट्दैनन मात्र नजर जुध्दछन् । शायद यो मेरो पागल प्रेम थियो ।